'Γω 'μαί η Βέργα τ'Αλμυρού κι'όσα με βρούσι τα μπορού

Στη Μάνη των περασμένων αιώνων,η ζωή εξελίσσετο κάτω από έναν μεγάλο πόθο την δημιουργία Ελληνικού κράτους,οι Μανιάτες δεν βίωναν με τον πιό σκληρό τρόπο επειδή ήθελαν, από λόγους μαζωχισμού, αλλά με την προσμονή της υλοποίησης αυτού τού πόθου.Οι στερήσεις ήταν πάρα πολύ μεγάλες έως τού σημείου να φτιάχνουν ένα είδος ψωμιού από βελανίδια σκάβωντας το ελάχιστο χώμα πού υπάρχει ανάμεσα στις πέτρες,προσπαθώντας να έχουν την μεγαλύτερη δυνατή αυτάρκεια σ'ένα τόπο βραχώδη καί ξερικό.Η ευημερία είναι μιά λέξη άγνωστη η προσπάθεια γιά επιβίωση τρομακτική η πάλη με την φύση αδυσώπητος, τα μισά παιδιά πέθαιναν από δάγκωμα φιδιού,το νερό από τις στέρνες τελείωνε πολλές χρονιές από την αρχή τού Αυγούστου ο Ιούνιος έβγαζε τέτοιους βοριάδες πού έπαιρναν τα σιτάρια μέσα από τα αλώνια,όμως οι Μανιάτες όπως βέβαια καί οι Μανιάτισσες δεν εγκταλείπουν την περιοχή μοχτούν από το πρωί μέχρι το βράδυ καί ριζώνουν πάνω στις πέτρες μέσα στούς βράχους, καί μόνον όταν συγκροτήθηκε το Ελληνικό κράτος άρχισαν να μεταναστεύουν.